Bertolt Brecht (1898-1956), njemački dramatičar, pjesnik i pripovjedač. Studirao je medicinu u Münchenu, ali se ubrzo posvetio kazalištu, stvorivši dramaturgiju koja odbacuje sentimentalno ili patetično uživljavanje i gledaoca potiče na kritički odnos prema životnoj građi. Nakon preseljenja u Berlin afirmirao se kao pisac i redatelj djelima koja znače potpun raskid s ekspresionizmom. Spoznaje stečene intenzivnim studijem marksizma primjenjuje u svojim tzv. didaktičkim koadima 1930-ih, a u isto vrijeme formulira načela svoje teorije epskog teatra, koja nastoji gledaoca aktivirati ne samo emocionalno nego i intelektualno.

Po dolasku nacista na vlast 1933. emigrira u inozemstvo (Švedska, Finska, a od 1941. SAD), gdje književno djeluje protiv nacizma i militarizma. Godine 1948. vraća se u Njemačku, u Istočni Berlin, gdje 1949. osniva “Berliner Ensemble”, koji je postao virtuozni tumač njegova epskog teatra.

Po smionosti izraza, snazi eksperimenta i strastvenosti angažmana, Brecht je najvažniji njemački dramatičar XX. st., po mnogima najveći majstor njemačkoga jezika poslije Luthera i Goethea.

U njegovu golemom opusu izdvajaju se drame “Baal” (1922), “Život Eduarda II., kralja Engleske” (“Leben Eduards des Zweiten von England”, 1924), “Sveta Ivana od klaonička” (“Die heilige Johanna der Schlachthöfe”, 1932), “Majka Courage i njezina djeca” (“Mutter Courage und ihre Kinder”, 1939), “Život Galilejev” (“Leben des Galilei”, 1938/39), “Dobri čovjek iz Sečuana” (“Der gute Mensch von Sezuan”, 1941), “Kavkaski krug kredom” (“Der kaukasiche Kreidenkreis”, 1945); operete “Opera za tri groša” (“Die Dreigroschenoper”, 1928) i “Uspon i pad grada Mahagonija” (Aufstieg und Fall der Stadt Machagonny, 1929);  pjesničku zbirku Duhovne vježbe (Hauspostille, 1927), pripovjedno djelo Prosjački roman (Der Dreigrischenroman, 1934) te raspravu “Mali organon za kazalište” (Kleines Organon für das Theater, 1949).