Opis
Prozna zbirka Denisa Peričića signifikantnog i višeznačnog naziva sastavljena je od sedamnaest kratkih priča: uz osam već znanih iz periodike (“Živina”, “Techno Tito”, “Diptih o doktoru”, “Nakot od kmice”, “Zlo i naopako”, “Cocolino Abnormal” i “Kača”, objavljenih u Plimi, Godinama, Večernjem listu,…) u zbirci nailazimo i na nove koje sa spomenutima korespondiraju poglavito na razini umješne kombinacije brutalnoga sadržaja, bizarnoga raspleta (često fantastičnoga) i začudnih “porcija” grandguignolskog humora.
Iako su priče na prvi pogled različitih tematskih sadržaja, u konceptualno zaokružen serijal proza povezuju ih dvije bitne opcije: ponajprije opća tema koja se očituje kroz autorovu zainteresiranost za složenu, neurotičnu psihu čovjeka suvremene civilizacije, te postmodernističko, neoekspresionističko eksperimentiranje pri konstruiranju fabula uvrštenih priča. Sam naslov zbirke, “Krvavo”, najrječitije govori o smislu objedinjenih priča i autorovoj osnovnoj nakani: prikazati negativne nagonske strasti i zle opsesije modernoga čovjeka (autsajdera/luzera) opterećenog apokaliptičnim doživljajem života oko sebe. Kroz neprestano ispreplitanje objektivne realnosti s halucinantnim, irealnim i fantazmagoričnim stanjima svojih junaka, autor ostvaruje tip imaginativne proze u kojoj se kao dominantna tema nameće slika poraženog čovjeka kao humanog bića.
U Peričićevim okrutnim pričama koegzistiraju brutalnost i humor, pesimizam i euforija, seks i smrt, šok i lirizam, magija i naturalizam, politika i umjetnost, vjera i bestijalnost, “mali čovjek” i “velika povijest”, medijska osviještenost i književna tradicija. Eksplozivan pripovjedački rukopis kombinira najrazličitije tehnike, poput priča u “filmskim nastavcima”, nudeći spoj surovog realizma i postmodernističke citatnosti. Autor, već u skladu s tematikom, priče ispisuje štokavskim standardom, kajkavštinom, endehazijskim purističkim “pravogovorom” ili idiomom srpske “čaršije”.
Suvereno vladajući narativnim tehnikama, sav u postmodernističkoj “brzini”, tj. filmskoj ritmičnosti pripovijedanja, a zadržavajući visoku stilsku razinu rukopisa i ispunjujući tkivo teksta mnoštvom simboličko-metaforičkih referenci, Peričić se ovom zbirkom priča uključuje u aktualne trendove suvremene hrvatske proze.