Max Blecher, rumunjski pisac, rođen 1909. u imućnoj židovskoj obitelji. Za studija medicine u Parizu 1928. godine pojavili su mu se simptomi Pottove bolesti, nakon čega je zauvijek ostao prikovan za krevet u sanatorijima u Rumunjskoj i Švicarskoj. Posljednje godine proživio je u rumunjskom gradu Romanu, gdje je i umro 1938. u 29. godini života. Prvo djelo, kratku priču “Herrant”, napisao je 1930, a 1934. debitirao je knjigom pjesama „Prozirno tijelo“ („Corp transparent“). Surađivao je s književnom revijom Andréa Bretona „Le Surréalisme au service de la révolution“ i vodio intenzivnu korespondenciju s istaknutim piscima i filozofima svog vremena (Gideom, Heideggerom, Sebastianom…). Za života objavio je dva važna prozna djela: „Događaji u neposrednoj irealnosti“ („Întâmplări în irealitate imediată“, 1936) i „Srca s ožiljcima“ („Inimi cicatrizate“, 1937), koja je kritika dočekala s oduševljenjem. Roman „Osvijetljena jazbina: dnevnik iz sanatorija“ („Vizuina luminată: Jurnal de sanatoriu“) ostao je nedovršen; djelomično je posthumno objavljen 1947, a u cijelosti 1971. godine.