Miguel de Cervantes y Saavedra (1547. – 1616) jedan je od najvećih španjolskih i svjetskih pisaca. Rođen u siromašnoj obitelju u gradiću Alcala de Henares, školovao se u Valladolidu, Sevilli i Madridu. Godine 1569. u pratnji kardinala Acquavive odlazi u Italiju, gdje sljedeće godine stupa u španjolsku vojsku. U Lepantskoj bitci izgubio je lijevu ruku, a kasnije je završio u petogodišnjem ropstvu u Alžiru, a nakon oslobađanja živio skromno u siromaštvu. Cervantesov opus dijeli se na pjesništvo, dramska djela, kratke proze odnosno tzv. uzorite novele i romane. U gotovo cjelokupnom Cervantesovom pjesništvu mogu se naći stihovi u pomodnim starim španjolskim i talijanskim metrima. Pisao je uglavnom prigodnice, jedan od najpoznatijih soneta je “Grobni humak Filipa II. u Sevilli” (“Al túmulo de Felipe II en Sevilla”, 1611) i ep “Put po Parnasu” (“Viaje del Parnaso”, 1614) s više od tri tisuće stihova, a temelji se na talijanskoj pjesmi C. Caporalija. Cervantesu se pripisuje 10 većih drama i osam jednočinki, koje se smatraju njegovim najboljim tekstovima za kazalište. Najpoznatije su: Pažljivi stražar (“La guarda cuidadosa”, 1615), “Čudesni oltarni naslon” (“El retablo de las maravillas”, 1615), “Ljubomorni starac” (“El Viejo celoso”,1615 ) i dr. Iskustvo zarobljeništva u Alžiru Cervantes je iskoristio za dramu “Alžirski događaj” (“El trato de Argel”, 1582). Napisao je romane “La Galatea” (1585), najpoznatije djelo i kanon svjetske književnosti “Bistri vitez Don Quijote od Manche” (“El ingenioso hidalgo don Quijote de la Mancha”, prvi dio 1605., drugi dio 1615), zatim “Uzorite novele” (“Novelas ejemplares”, 1613), među kojima se osobito ističe “Razgovor pasa” (“El coloquio de los perros”) te “Persiles i Sigismunda ili priča sa sjevernih strana” (“Los trabajos de Persiles y Sigismunda, historia septentrional”, posmrtno 1617). Uz Dantea, Shakespearea i Goethea, Cervantes se smatra jednim od stupova europske književne kulture.